იმ დროს, ბავშვი რომ ვიყავი, ზოგჯერ ავად ვხდებოდი.
ავად როცა ვხდებოდი, საჭმელს აღარ ვჭამდი.
დედაჩემი, რომელიც იმ დროშიც დედაჩემი იყო,
ფეხაკრეფით მოდიოდა ჩემს საწოლთან
და მეუბნებოდა, რომ რასაც ვინატრებდი, იმას მომიმზადებდა.
მე სულ ერთი სურვილი მქონდა - შემწვარი ყველი და ატმის კომპოტი.
გადიოდა წლები, ვხდებოდი ავად,
მაჭმევდა დედაჩემი შემწვარ ყველს,
და ატმის კომპოტს სულ ერთნაირი ფინჯნით მიდგამდა საწოლთან.
მე სულ ერთნაირად ვუყურებდი ჭერს
და ვფიქრობდი, რომ ჭერზე მიხატული უშნო ყვავილები
წინა ავადმყოფობის მერე შესამჩნევად დაპატარავდნენ.
ავად ყოველთვის ზაფხულში ვხდებოდი
და
ფანჯრის კუთხეში მიშენებულ ბუდეში.
ზოგჯერ იცვლებოდა ჩემი ავადყოფნის ოთახი,
მაგრამ მერცხლები ყოველთვის იყვნენ:
ყველა ფანჯარაში ჰქონდათ ერთი სათადარიგო ბუდე
ჩემი ავადმყოფობისთვის,
როგორც დედაჩემს
ჩემთვის გადანახული ერთი ქილა ატმის კომპოტი.
ზოგჯერ ახლაც ვხდები ავად.
და როცა ამ დროს დედაჩემი მირეკავს,
ვეუბნები, რომ კარგად ვარ,
უბრალოდ, მასთან დარეკვა დამავიწყდა.
მერე საბანს თავზე ვიფარებ,
ჩემი უუშნოყავავილო ჭერი რომ არ დავინახო,
და ვფიქრობ:
განა ბავშვი აღარ ვარ, უბრალოდ, ატმის კომპოტი აღარ მიყვარს
და ათასი წელია, ყველი ჩემთვის აღარავის შეუწვავს.
დედაჩემი კი, რომელიც ისევ დედაჩემია,
სახლში, რომელიც ჩემი სახლი აღარ არის,
ისე ფეხაკრეფით დადის,
თითქოს რომელიღაც ცარიელი ოთახი ავად გაუხდა.
მერე მერცხლის ბუდეებს ითვლის,
და არ ამბობს, რომ წლიდან წლამდე თითო ბუდე აკლდება.
No comments:
Post a Comment